هرس به شکل پرچین درخت گردو

هرس به شکل پرچین نهال گردو

این سیستم شکل دهی درخت گردو در کالیفرنیا آغاز شد و مورد آزمایش قرار گرفت.

روش تربیت گردو به شکل پرچین میوه فقط منحصر به ارقامی است که میوۀ آنها انتهایی نیست و روی شاخه های جانبی  به صورت پراکنده ظاهر می شود (تیپ سوم با درختهایی بارور و قدرتی متوسط، مانند لارا و پدرو).

هدف کلی از تربیت گردو با این سیستم ازدیاد کمّی یک محصول خاص در سالهای اولیه به منظور تسریع برگشت سرمایه، کاهش هزینۀ هرس دستی و غیره در زمانی هر چه کوتاهتر است.

هدف دیگر از کاربرد این سیستم تسهیل عملیات هرس با تبدیل آن از دستی به هرس مکانیکی است.

توفیق در این کار الزاماً رعایت کنترل تولید و قدرت را توجیه می کند، زیرا افراد در قدرت دادن به درخت به آسانی باعث تفریط تولید می شود.

بنابراین دقت در عواملی از قبیل تراکم، هرس متناسب، واریتۀ سازگار، و خاک و اقلیم مناسب شرایط اصلی توفیق است.

برای اینکه نور خورشید به آسانی به تاج درخت بتابد، باید ردیف درختها به سمت شمال و جنوب کاشته شود، زیرا کاشت آنها در جهت شرق و غرب سبب عدم تابش نور کمافی به جبهه شمالی و در نتیجه سبب تنزل خواص کیفی کمّی میوه می شود.

فاصلۀ کاشت درختها در این سیستم باید مساوی یا بیشتر از ارتفاع فرضی پرچین در سن تکامل درخت باشد تا سایۀ آنها مانع تابیدن نور خورشید به سطح بالایی درخت نشود.

به نظر می رسد که رشد محور مرکزی در ارقام تیپ سوم به سبب عدم انجام عملیات هرس بخصوص به سبب ظهور میوه از سال چهارم خیلی زود محدود و متوقف می شود.

آزمایشها. آزمایشهایی در مورد سیستم پرچین آمریکا و فرانسه انجام شده است که در اینجا شرح داده می شود.

آزمایشهای آمریکا. آمریکاییها برای بررسی هرس و تأثیر سیستم پرچین میوه واریتۀ چیکو Chico را به عنوان شاهد انتخاب کردند. شیکو یا چیکو واریته ای است پربار از تیپ سوم با قدرتی ضعیف که به سرعت به بار می نشیند.

آزمایش بر پایۀ کاشت آن با دو تراکم (6/6×6/6 متر =229 نهال / هکتار و 6/6×3/3 متر = 459 نهال / هکتار) طرح ریزی شده است. هرس در هر دو تراکم دستی انجام می گیرد. با این تفاوت که در تراکم دوم از سال چهارم به بعد هرس به روش مکانیکی و به وسیلۀ اره های حلقوی انجام می شود.

شیوۀ عمل به شرح زیر است:

ـ نهالها در هنگام کاشت از ارتفاع 40 تا 60 سانتیمتری و در بهار سال دوم از ارتفاع 20/1 متری هرس (سبزبُر) می شوند و شاخه های جانبی آنها بین ردیفها از ارتفاع 70 سانتیمتری و شاخه های عمود بر جهت ردیفها حذف می شوند.

ـ شاخه های جانبی بالا نیز طوری در جهت ردیفها هرس می شوند که از سال چهارم به بعد دیواری از شاخه بندیهای میوه دهنده ایجاد کنند.

ـ محورهای مرکزی در این سیستم، هر سال به نسبت نیمی از رشد سالیانه مرتب سبزبُر می شوند تا ارتفاع آنها به 6/7 متر برسد. در قطعۀ مورد آزمایش، تنۀ درخت گردو در بهار سال یازدهم به ارتفاع 6/7 متر رسیده است.

ـ پس از آن، درختها به طور افقی و به عرض 120 سانتیمتر از تنۀ اصلی هرس مکانیکی می شوند.

در آغاز دو هرس مکانیکی مختلف با هم مورد مقایسه قرار گرفتند: هرس سالیانه مکانیکی دو طرفه و هرس سالیانۀ مکانیکی یک طرفه، البته به صورت متناوب از یک طرف به طرف دیگر در هر سال.

ـ از سال 1982 هرس مکانیکی در دو فاصلۀ زمانی مورد بررسی قرار گرفت: هرس مکانیکی دو طرفۀ پرچین هر دو سال در میان و دیگری هر سه سال در میان.

نتیجۀ این آزمایشها در جدول ارائه شده است. طبق این جدول تولید محصول در شش سال اول باردهی بسیار زیاد و قابل توجه بوده است. با این حال، جمع محصول برداشت شده در 9 سال اول 30% بیشتر از محصول قطعه ای است که تراکم درخت در آن کمتر (یعنی 6/6×6/6 متر) بوده و هرس دستی شده است.

چگونگی نوع هرس مکانیکی در این دو نوع تراکم تفاوت محسوسی نشان نداده است و محصول به دست آمده از این شیوۀ هرس، در سال چهارم کمی بیش از یک تن در هکتار گردوی خشک بوده است.

سرمایۀ اولیه، در این روش بعد از شش سال (یعنی بعد از سه سال بهره برداری) برگشت شده است. چون هرس مکانیکی نتوانسته است به طور سیستماتیک در مدت چندین سال مسئله ایجاد سایه را در داخل پرچین ها حل کند، آمریکاییها به فکر افتاده اند که این مشکل را از طریق یکبار هرس دستی در تابستان حل کنند.

آزمایشهای فرانسه. کاشت گردو به شکل پرچین میوه با واریتۀ لارا چند سالی است که در فرانسه نیز به شکل آزمایشی و عملی انجام می گیرد.

نوع این هرس بین محور آزاد و محور غیر آزاد و منظور از آن آزمایش مقایسۀ هرس دستی با هرس مکانیکی است. فاصلۀ کاشت درخت در قطعات آزمایشی بنی 7×5/3 یا 8×4 و 9×5 متر متفاوت بوده است. نتیجه گیری از آن برای انتخاب یک سیستم معین، با توجه به مشاهدات عینی در نوع هرس داشت، فواصل کاشت، جنس خاک و هرس مکانیکی، محتاج به زمان و مطالعات بیشتری است.