گلابی

پایه های گلابی از چندین گونه ی متفاوت جنس Pyrus هستند . بی شک انجام سلکسون ، خوراکی است. شاید P. ussuriensis گلابی نوع سفت شمال امریکا ، بعدها اهلی شده است. جنس pyrus در حدود 22 گونه دارد.

این گیاه بومی آسیای غربی و اروپای شرقی ؛ بویژه نواحی شمال غرب ایران و کوه های قفقاز است. از حدود هزار سال پیش از میلاد مسیح در چین به زیر کشت آمده است. خوشبختانه گلابی از جمله درختان میوه ای است که به شرایط محیطی نامساعد مقاومت یا تحمل نشان می دهد؛ یعنی در نواحی بسیار سرد تا نواحی گرم تر دشت ها ، می توان گلابی را کشت نمود. آنچه میان عوامل اقلیمی و آب و هوایی کشت  گلابی؛ مانند سایر درختان میوه حایز اهمیت است ، تحمل دمای پایین و بالا ، تأمین نیاز سرمایی و امکان گل دهی بدون خطر آسیب سرما های دیر رس بهاره است. نیاز سرمایی زیادی دارد ( 1500-600 ساعت ) ، به طور عموم در بهار دیرتر گل می دهد؛ خطر سرما های دیررس بهاره رو به روست.

درخت گلابی ، همچنین نسبت به سرما های شدید زمستانه مقاومت قابل توجهی دارد و دمای 20 درجه سانتی گراد زیر صفر در زمستان را به خوبی تحمل می کند. البته گل های ان به دمای نزدیک به صفر درجه حساسیت دارد.

برخی از گلابی ها می توانند در خاک های رسی رشد کنند و عملکرد خوبی داشته باشند. در تکثیر گلابی ، معمولاً از کشت بذر و انجام پیوند ارقام مورد نظر روی آن استفاده می شود. بذر های گلابی برای جوانه زدن ، مانند بذر های سیب ، به عمل سرما دادن یا استراتیفیکاسیون (Stratification) نیاز دارند. از میان روش های پیوند، روش پیوند شکمی بیشتر متداول است ؛ اما برای افزایش درصد احتمال گرفتن پیوند ، بهر است از روش پیوند قاشی یا چیپ استفاده شود. همچنین از روش قلمه زدن ف خوابانیدن شاخه و ریز ازدیادی  هم در تکثیر گلابی استفاده می شود.