گردو

گیاهی از خانواده ژوگلاندسه (Juglandaceae) و از جنس ژوگلانس (Juglans) است. گونه های مهم گردو را میتوان بر اساس رنگ پوست چوب به دو دسته تقسیم کرد:

الف : گونه هایی با پوست چوب سفید یا خاکستری؛ مانند ، Juglance regia و J. mandshurica

این گونه ها بومی مناط مختلف جهان هستند؛ مهم ترین آنها گردوی ایرانی یا همان گردوی معمولی

(J.regia ) و گونه ی J.cinerea بومی آمریکای شمالی است.

ب : گونه های با چوب و پوست سیاه که همگی بومی آمریکای شمالی هستند؛ مانند J. nigra و J. hindsi که این دو بیشتر به عنوان پایه برای گردوی ایرانی استفاده میشوند.

میوه های گردوی سیاه شرقی طعم مطلوبی دارند؛ ولی کوچک ترند. بیشتر گردو های سیاه میوه هایی با پوست ضخیم دارند و مقاومت آنها به سرما بیشتر از گردوهای ایرانی است.

گردو گیاهی یک پایه است که گل های نر و ماده آن جدا از هم روی شاخه های یکساله تشکیل میشوند. گل های نر به صورت گل آذین سنبله ی دم گربه ای ( شاتون ) در جانب شاخه های یکساله قرار دارند و گل های ماده نیز در نوک شاخه های سال جاری، در گروه های 1 تا 3 تایی و در برخی ارقام در جانب شاخه های یکساله ظاهر میشوند.

جوانه های گردو به 700-1500 ساعت سرمایزیر 7 درجه سانتیگراد نیاز دارند، تا استراحت زمستانی آنها به پایان برسد. اغلب گردوهای ایرانی خودبارور هستند؛ اما حالت ناهمرسی دارند ( باز شدن گلهای نر و ماده معمولا هم زمان نیست ) گرده افشانی گردو توسط باد انجام میگیرد. میوه های گردو از نوع فندقه هستند که در آن فرابر میوه چوبی است و با پوست سبز که منشا برگ دارد احاطه میشود.

درخت گردو در طول تابستان و زمستان، نسبت به گرما و سرمای بیش از حد حساس است. گردو میتواند تا 11- درجه سانتیگراد را تحمل کند، اما سرمای دیررس بهاره به شاخساره های تازه آن آسیب می رساند.