علل ریزش گل آذین های ماده فندق پس از به گل نشستن

ریزش گل آذین های ماده پس از به گل نشستن
علاوه بر همه عوامل بیماری زا به هنگام گل بستن ، خشکیدگی و ریزشهای دیگری هم در گل آذین ها دیده می شود. به این معنا که گویچه هایی که تکامل نیافته اند در یک دوره نسبتا طولانی، بین دهه اول تا دهه آخر اردیبهشت ماه ، به ترتیب می ریزد.
میزان ریزش می تواند از 30 تا 40% کل گل آذین ها باشد.
حساسیت ارقام مختلف در این پدیده چندان متفاوت نیست.
بررسیهای انجام شده روی بعضی از ارقام عمده فندق مانند فرتیل دوکاتارد، سگورب، مروی دوبول ویللر، لونگ دسپاین، و امپراطریس اوژن (imperatrice eugenie) نشان داده که افزایش درصد ریزش در آنها گاهی معادل با جمع کل تعداد جوانه های رویشی و گل آذینهای ماده است. در این ریزش ، جوانه های رویشی و گویچه ها نسبت به میزان مواد غذایی موجودخود واکنش مشابهی نشان می دهند.
وقتی به گل آذینهای منفرد در سطح یک گره از شاخه دقت شود دیده می شود که میزان ریزش آنها با طول شاخه نسبتی ندارد. حال آنکه قدرت شاخه در این پدیده نقش اساسی دارد. یعنی ، چون شاخه های طویلتر به طور طبیعی جوانه های رویشی و گلدهی بیشتری دارند، به علت قدرت کمتر ریزش بیشتری خواهند داشت.