علف های هرز و کنترل آن ها در نخلستان:

از مهم ترین علف های هرز نخلستان هامی توان حلفه (imperata cylindrical)، مرغ (cynodon dactylon)، خارشتر (alhagi camilorum)، کهور (prosopis spp)، اویارسلام (cyperus rotundus)، پیچک (convolvulu arvensis)، شیرین بیان (glycyrrhiza glabera)، قیاق (sorgum halopens)، تاج خروس (amaranthus retroflexus)، سلمه تره (chenopodium album)، شیر تیغی (sonchus oleraceus)، توق (xanthium strumorium)، خردل وحشی (sinapis arvensis)، پنیرک (malva sylvestris) و تاجریزی (solanum nigrum) را نام برد.

بهترین راه پیشگیری از آلودگی نخلستان های تازه احداث استفاده از کود حیوانی کاملاً پوسیده در هنگام پر نمودن چاله ها، تمیز نگهداشتن کانال های آبیاری، مالچ دهی اطراف تنه نهال کاشته شده، انتخاب پاجوش سالم و عاری از آلودگی به علف هرز و میانه کاری با گیاهان پوششی (جو، گندم، سورگوم، یونجه) یا گیاهان همراه (انواع سبزیجات و جالیز) در نخلستان ها می باشد. انجام دو بار شخم در سال در نخلستان (اوایل بهار و اوایل پاییز پس از برداشت محصول) در کنترل علف های هرز یک ساله و فاقد ریزوم بسیار موثر است. متداول ترین علف کش های مصرفی در نخلستان های کشور علف کش های پاراکوات (SL 20%) و گلایفوسیت (SL 48%)  می باشند. میزان مصرف علف کش پاراکوت (گراماکسون) 5-3 لیتر در هکتار است. از این علف کش به صورت هدایت شده جهت مبارزه با علف های هرز یک ساله و قسمت هوائی علف های هرز دائمی استفاده می شود. در هنگام سم پاشی با این علف کش باید دقت نمود محلول سمی به پاجوش ها و برگ نخل ها اصابت نکند و جهت کنترل علف های هرز دائمی استفاده از گلایفوسیت به جای پاراکوات توصیه می گردد. گلایفوسیت به غلظت 12-8 لیتر در هکتار جهت مبارزه با علف های هرز یک ساله و دائمی مورد استفاده قرار می گیرد.

بهترین روش مبارزه با علف های هرز نخل خرما مبارزه تلفیقی است. در این روش می توان با ترکیب دو یا چند روش مبارزه با هم به نتایج مطلوبی دست یافت.