پوسیدگی مغز گردو (Xanthomonas juglandis Dowson)

پوسیدگی مغز گردو (Xanthomonas juglandis Dowson)

این بیماری ابتدا در سال 1922 از استرالیا گزارش شد و در بسیاری از ممالک جهان از جمله اروپا و آمریکا گزارش شده است و در سال 1356 در ایران گزارش شد.

علائم بیماری

علائم بیماری در روی برگ، گل آذین، میوه شاخه و جوانه­ها ظاهر می­شود. بیماری با ظهور لکه­های کوچک در روی برگ­ها آشکار می­شود، لکه­ها به تدریج توسعه می­یابند و پس از منتهی شدن به رگبرگ­ها زاویه­دار و رنگ آنها سیاه می­شود. وقتی که میوه به اندازه یک نخود است علائم آلودگی در روی آن به صورت لکه سیاهی در گلگاه دیده می­شود که به تدریج توسعه یافته، فرورفتگی پیدا کرده و شکاف برمی­دارد. در صورت مساعد بودن شرایط جوی، لکه روی میوه توسعه یافته، تمام پوست میوه را فرا می­گیرد و سپس به مغز گردو نفوذ می­کند. مغز گردو در اثر آلودگی سیاه چروکیده و لزج می­شود. گاهی علائم بیماری به صورت لکه سیاه در سطح جانبی میوه باقی می­ماند. چنانچه آلودگی در آخر فصل اتفاق بیفتد، غالباً فقط پوست سبز میوه علائم بیماری را نشان می­دهد.

عامل بیماری

عامل پوسیدگی مغز گردو باکتری Xanthomonas juglandis می­باشد. باکتری میله­ای شکل به اندازه 5/1*4/0 میکرون بوده که دارای یک تاژک در یک قطب است. باکتری از نوع گرم منفی می­باشد. دو تا سه روز پس از کشت در محیط کشت مصنوعی Agar Nutrient  کلنی­های آن به رنگ زرد تشکیل می­شوند.

چرخه بیماری

عامل بیماری پوسیدگی مغز گردو زمستان را در روی برگ و میوه­های آلوده در خاک و یا روی درخت در داخل جوانه­ها سپری می­کند. باکتری در بهار از طریق باران و حشرات بر روی برگ­ها، گل­ها و میوه­های جوان گردو انتقال یافته و سبب آلودگی می­شود. مناسب­ترین درجه حرارت برای رشد باکتری بین 30 تا 40 درجه سانتی­گراد است. وجود بارندگی و رطوبت در بهار نقش مهمی در توسعه بیماری دارد.

مبارزه

برای کنترل بیماری می­توان از سموم مسی استفاده نمود. سم­پاشی در دو مرحله توصیه می­شود: نوبت اول قبل از باز شدن جوانه­ها با کوپراویت به نسبت چهار در هزار و نوبت دوم پس از مرحله گلدهی به نسبت سه در هزار می­باشد.