سن فندق

سِنها

 سِنها که اصولا بسیار فراوان هم هستند به خانواده های زیر تعلق دارند .

لیگیدها (lygaeidés) (سنهای بذرخوان) میریدها(miridés )(سنگ های گیاهی) کورئبدها (coréides )(سِنها رویان)، پنتاتو میدها(pentatomides) (نهای بدبو). اما، بیشترین خسارت وارده به فندوق را به گونه  Gonocerus acuteangulatus Goeze نسبت می دهند.

ریزش میوههایی که  براثر نیش لاروها و حشره های بالغ  ازبین ها از بین می روند از اوایل خرداد تا اوایل تیرماه ادامه دارد و علامت مشخصه  آن شیره  غلیظ گیاهی است که به شکل ضمغ به رنگ قهوه ای یا سیاه از محل نیشسِ در جدار لطیف میوه های جوان خارج می شود.

 اثرهای بعدی ناشی از نیش حشرات بالغ از گونه یاد شده در بالا از گونه های دیگری مانند Palomena prasina (L.), Rhaphigaster nebulosa Poda, Dolycoris bacarum(L.)

و غیره عموماً باعث ناهنجاری رشد مغز فندق و در نتیجه به سبب   شکل ظاهری نامطلوب و طعم نامطبوع میوه باعث کاهش ارزشی تجاری فندق پس از برداشت می شوند.

در بعضی مناطق نیز به ندرت تعدادی سِن از گونه Pantilius tunicatus Fabr در

مهر و آبان دیده می شوند که با سرعت از شاخه ای به شاخه دیگر در طول روزهای گرم و آفتابی تغییر مکان می دهند. در حالت استراحت، خود را زیر برگها، به خصوص روی گل آذین های دم گربه ای مخفی می کنند و بی آنکه خساتی بزنند کمی تغذیه می کنند و  پس از آنکه نابود شدند اثرهایی از تخم ریزی آنها روی شاخه های سال دیده می شوند.

جالب آنکه از چگونگی رشد و نمو این گونه از سِنها پس از گذشت زمستان (که فقط برای تخم گذاری، از فندق استفاده کرده اند) اطلاع چندانی در دست نیست.