گالینیرو درختی است کوچک که تا 6 متر ارتفاع می گیرد، این گونه ژوست تنه (Bark ) چاک دار و چوب

پنبه ای ایجاد می کند  که مکانی بسیار مناسب برای باغبانان جهت به معرض نمایش گذاشتن مجموعه ای از گونه های دارزی (Epiphytic plants ) چون سرخس ها، برو میلیادها و ارکیده ها می باشد. عادت شاخه دهی آن نسبتا بطور عمودی بوده و تاجی باز ایجاد می کند. هرس اندک ممکن است اندازه آن را مرتفعترسازد. خاک و نیاز نوری: این گونه را باید در آفتاب کامل و در خاکی باز و با زهکشی خوب کشت کرد.آبیاری متوسط برای آن توصیه شده است. این گونه بومی سرزمین هایی از حوزه کارائیب، مکزیک و به سمت جنوب تا پرو و برزیل است. سایه ای باز و دلپذیر ایجاد کرده و برای کشت در دو طرف یک پیاده روی باریک مناسب است. مقاومت : گالینیرو به باد مقاومتی نسبی داشته اما خشکی و شوری را تحمل نمی کند . توجه: برخی از جنس ها و گونه های خانواده سیب زمینی ( سولاناسه) حاوی مواد زهرابه ای (Toxic substances ) هستند، بنابراین در هنگام کشت وکار آن موارد احتیاطی رعایت گردد.

آمهرسیتا درختی خوش ریخت و بومی کشور میانمار است، گل هایی به رنگ صورتی خیرکننده و همراه با لکه ای زرد رنگ در خوشه هایی آویز و طویل می رویاند. برگساره جدید آن طویل ، رنگارنگ و به رنگ مایل به بنفش بوده که به سبز تغییر رنگ می دهد، و در طول بلوغ به صورت ایستاده در می آید. خاک ونیاز نوری: آمهرسیتا باید در سایه- روشن و در پناه یک درخت بزرگتر کشت شده و در مقابل باد محافظت گردد. خاک غنی، مرطوب با زهکش مناسب، شرایط رشدی خوب، اما کند ایجاد می کند. آمهرسیتا به ارتفاع 9 متر می رسد، گرچه برخی مختصصین ارتفاعی بیشتر از آن را نیز گزارش کردهاند. این گونه به عنوان گوهر درختان گرمسیری شناخته می شود و رنگ خیره کننده آن گونهای تک نما ( Accent Species ) و یک کانون توجه (Focal Point ) را برای باغ می سازد .