نام عمومی: آویشن باغی

تیره: Lamiaceae

نام علمی:Thymus vulgaris L.

نام انگلیسی:Garden Thyme

منشأ: جنوب اروپا

زمان گلدهی: بهار و تابستان

ویژگی ها: آویشن باغی، گونهای چندساله، همیشه سبز، نیمه خشبی و نیمه درختچه ای می باشد. برگساره آن بسیار معطر بوده که این رایحه مربوط به ماده مؤثره تیمول میباشد. ارقام زیادی از آن معرفی شده است. قابلیت خوراکی و درمانی دارد. مکان مناسب کشت آن در مناطق گرم و آفتابی بوده و به خشکی مقاومت خوبی دارد. برگ ها خطی تا بیضوی، نوک تیز، کمی کرکدار، به رنگ خاکستری - سبز و به طول 1/5cm می باشند. ساقه آویشن باغی، منشعب، در مقطع عرضی چهارگوش و برگ ها برروی ساقه در آرایش متقابل می رویند. گل ها کوچک به رنگ سفید تا بنفش که در یک سرگلی متراکم، فشرده قرار گرفته اند. میوه آن چاکبر چهارفندقه است. مناسب جهت کشت در باغ صخره ای و خشک منظری می باشد. شهد فراوان و جذابی برای زنبورهای عسل حاشیه گل کاری ها یا کنار باغچه کشت کرد. نگهداری از آن ساده است. هرس آن جهت تحریک به رشد جدید و جلوگیری از رشد خشبی گیاه نیاز خواهد بود. بهتر است در صورتی که رشد گیاه کاملا خشبی گردید اقدام به تعویض گیاه ریشه دار کرد. روش تکثیر آن از طریق بذر، قلمه یا تقسیم قسمت های ریشه دار گیاه می باشد.

عادت رشدی: فرم رشدی آن پشته ای و پخش شونده می باشد.

میزان رشد: کند، ارتفاع cm۳۰-۱۵ و گسترش در حدود cm  60

نیاز نوری: آفتاب کامل (بهترین عملکرد و رایحه)، نیمه سایه را نیز تحمل می کند.

خاک مطلوب: خاکی با زهکش مناسب؛ خاک های قلیایی را می پسندد، افزودن آهک به خاک سبب رشد بهینه این گیاه می گردد.

نیاز آبی: مقاوم به خشکی؛ در حالت غرقاب دچار پوسیدگی ریشه می گردد.

مقاومت به سرما: مقاوم به سرما.